Waarom wilde je je boek schrijven?
"Ik wilde een boek schrijven om een mooi document te kunnen overhandigen aan Daphne's zoon Max, onze kleinzoon. Een document zodat onze dochter Daphne nooit vergeten zou worden. Ook wilde ik haar turbulente leven met andere mensen delen. In eerste instantie met familie en mensen die ons en haar hebben gekend. Tegelijkertijd kreeg ik het besef dat mijn verhaal een bijdrage zou kunnen leveren aan mensen die van plan zijn een kindje te adopteren. Wat komt er allemaal op je af? Maar ook wil ik laten zien wat het met een gezin doet wanneer een kind in moeilijkheden komt en onbereikbaar wordt voor ouders, geadopteerd of niet geadopteerd. En natuurlijk wil ik het verhaal delen met mensen die ook een kind hebben verloren."

Hoe ben je begonnen?
"Op het moment dat wij hadden besloten een kindje te adopteren omdat het op natuurlijke wijze niet ging, ben ik begonnen met schrijven. Dat was rond 1980. Niet met de bedoeling om een boek te schrijven, maar een soort van dagboek over wat er allemaal op ons afkwam en hoe we daar mee omgingen. Pas na Daphne’s dood kreeg ik de behoefte om van alles wat ik had opgeschreven een boek te maken."

Hoe heb je het aangepakt?
"Ik was door verschillende mensen al gewaarschuwd dat ik met mijn script misschien wel vaker afgewezen zou worden. Dus daar hield ik zeker rekening mee. Tot ik de eerste de beste uitgever van mijn lijstje uit Voorburg belde en het meteen klikte met hem. Ik had hem bijna een half uur aan de telefoon en uiteindelijk mocht ik mijn script opsturen. Na een tijdje kreeg ik te horen dat mijn boek wel degelijk geschikt was om uit te geven maar dan wel in eigen beheer. Dat betekent onder andere dat mijn boek alleen besteld kan worden via de webshop van de uitgever. Dat maakte mij helemaal niks uit, want dat ik landelijk uitgegeven zou worden, was toch zeker niet mijn bedoeling."

Luchtte het je op om te schrijven?
"Die vraag moet ik heel dubbel beantwoorden. Er zijn episodes waarbij ik zat te glimlachen achter mijn laptop. Maar er waren ook vele momenten die juist heel veel verdriet losmaakten en waarvan de herbeleving beslist niet fijn was. Maar er waren ook gevoelens van voldoening, dat ik het op papier kwijt kon."

Was het zwaar om sommige dingen te schrijven?
"Natuurlijk, héél zwaar. Er zijn vele momenten geweest dat ik niet aanspreekbaar was van verdriet door wat ik herbeleefde tijdens het schrijven. Dan waren daar de nachten die volgden op avonden dat ik niet kon ophouden met tikken omdat alles als een film weer aan me voorbij trok. Dat waren onrustige nachten waarin ik de slaap niet kon vatten."

Heb je getwijfeld om sommige dingen weg te laten?
"Jazeker, er zijn zeker passages waarover ik heb getwijfeld. Toch waren dat ook momenten die van essentieel belang waren voor hoe ik er toen instond. Ik kon ze voor mijn gevoel daarom ook niet weglaten. Misschien dat sommige passages voor enkelen wat gevoelig liggen. Die mensen hebben het script eerder gelezen en we hebben er met elkaar over gesproken. De meeste mensen die genoemd worden in het boek, heb ik ook wel om toestemming gevraagd."

Wat wil je vooral overbrengen op je lezers?
"In eerste instantie is het een document voor haar zoon Max en daarna wil ik het vooral delen met anderen. Tegelijkertijd besef ik dat het bijdraagt aan herkenning, voor bepaalde doelgroepen. Zoals ik al eerder noemde: adoptie, gedragsproblemen bij pubers en adolescenten en verlies van een kind."

Wat hoop je dat het boek teweegbrengt?
"Ik hoop een inzage te geven in ‘mijn’  leven waarbij  Daphne in mijn boek de belangrijkste persoon was. Dat is ook de essentie van dit boek. Het gaat om ‘mijn’ beleving van Daphne’s leven en daar kan iemand anders natuurlijk altijd verschillend over voelen en denken. Tegelijkertijd een inzicht  van het leven van een geadopteerd meisje wat toch, ondanks het warme nest waarin ze belandde en zó gewenst was, op zoek bleef naar...…….?"

Wat vind je zelf de mooiste passage van het boek?
"Ik krijg iedere keer weer een brok in mijn keel wanneer ik teruglees hoe de kleine Max geboren wordt en waar wij bij mochten zijn. Een moment van intens geluk en blijdschap waarbij we allemaal ‘even’ vergaten dat Daphne nog héél erg ziek was."